Onze kinderwens en de angst die daarbij komt kijken

Enige tijd geleden schreef ik een blog over onze wensen. Een van die wensen is het zwanger mogen worden van een 2e kindje, als dat ons gegeven mag worden.

Echter, die wens brengt ook angsten mee en ik schrijf ze nu eens op om ze uit m’n hoofd te hebben. In de hoop dat de angst dan minder wordt, in de hoop dat ik het misschien beter naast me neer kan leggen.

Ik ben bang, zo dat heb ik gezegd. Ik ben bang.

Ik ben bang voor een volgende zwangerschap maar ik wil het zo graag.

Ik ben bang voor weer een miskraam, want we hebben er al 2 gehad voordat we zwanger mochten worden van Jonathan.

Ik ben bang voor de emotionele klap die de miskramen gaf.

Ik ben bang voor het feit dat ze niet weten waarom mijn placenta de vorige keer niet goed meer werkte. Bang dat het dus nog een keer kan gebeuren.

Bang dat het de volgende keer misschien wel eerder gebeurt. Bang dat ik dan weer zo lang in het ziekenhuis moet blijven.

Bang..

Ik ben bang..

Maar ik wil zo graag dat 2e kindje en misschien op een duur zelfs een 3e. Als het ons gegeven mag worden uiteraard.

Weer die trapjes en bewegingen in m’n buik voelen. Weer zo’n mini mensje in onze armen mogen houden.

Weer het ontwerpen van een geboortekaartje, weer die kleine kleertjes wassen. Weer voelen alsof je bijna ontploft omdat je zoveel liefde voor zo’n minimensje mag voelen.

En ondanks dat ik zo bang ben, is de wens zo groot. Zo groot dat het mijn angst bijna opslorpt. Zo groot dat ik het voor lief neem als ik weer opgenomen moet worden in het ziekenhuis.

Dat ik het voor lief neem als we weer naast de couveuse moeten zitten om bij ons kindje te kunnen zijn.

Dat ik alles voor lief neem: alle pijn, alle onzekerheid, alle angsten.

Want wat is dat kindje toch gewenst.