Oma, ik mis je

Vandaag gewoon even een korte blog, gewoon even wat woorden er uit gooien.

Het is vandaag namelijk 5 jaar geleden dat mijn oma overleed.

Na het overlijden van mijn vader vingen mijn opa en oma mij en mijn zusje op. Nog steeds iets waar ik onwijs dankbaar voor ben.

Mijn oma werd daardoor meer een moeder figuur voor mij dan mijn moeder ooit geweest is.

Oma was een geweldige vrouw. Streng, maar rechtvaardig. En wat kon ze koken!

Een van de dingen die ik nog altijd probeer, is om bepaalde gerechten zo te laten smaken zoals het deed als mijn oma het had gekookt. Tot nu toe is dat nog nooit volledig gelukt. Ik zou echt alles ervoor over hebben om een moment met m’n oma te hebben zodat ze me zou kunnen laten zien wat ik mis waardoor het net niet zoals haar eten smaakt.

Maar ik ga er niet vanuit dat ze mij dan zou laten koken, maar dat ze dan zelf zou gaan koken. Dat deed ze namelijk ook altijd toen ze nog bij ons was. Altijd mee kijken of je het wel goed deed en als je dan iets anders deed dan nam ze het heel snel over en mocht je gaan zitten.

Maar wat had ik het ook fijn gevonden als ze haar achterkleinzoon had mogen ontmoeten, en uiteraard ook mijn man. Wat had ze dat kereltje toch verwend, zoals ze ook altijd bij haar kleinkinderen deed.

Een van de vreemde dingen was, dat mijn uitgerekende datum van Jonathan 23 november 2019 was. Dat was mijn oma haar verjaardag. Het was net alsof ze wilde zeggen: maar ik ben er wel bij!

Tijdens de zwangerschap waren er momenten dat ik haar zoveel wilde vragen, maar ook toen Jonathan al geboren was. Wat had ik graag gewild dat ze dit mee had mogen maken.

Oma, ik hou ontzettend veel van je en ik mis je elke dag!